 |
| (uit omstreeks 1983, tijdens het boek Jezus spreekt) |
Jezus
en de Westerse en de Oosterse Verlichting
Waar de vrijheid binnenin het onthullen van de
heimelijk-gekoesterde
triomflach
en de vrijheid van de
ware natuur van de mens
elkaar raken (of
liever: samenvallen, want vrijheid is vrijheid),
is het samengaan te
zien van
Westerse en Oosterse
Verlichting.
Het zicht op de vrijheid binnenin de triomflach
geeft zicht op wat
‘verantwoordelijkheid’ is.
Het ‘op je nemen’,
oftewel het
‘opnemen van je kruis’, zoals Jezus het
noemde.
Ik vermoed dat het aandeel van Jezus aan Westerse Verlichting
zeer groot is, en in
de kern ervan vervat is,
maar dat dit uit het
zicht is gebleven
omdat het te ‘diep’
of te ‘alomvattend’ is.[1]
Het betreft een stilzwijgend erkennen
dat wraak beëindigd
moet worden –
precies dat wat Jezus
heeft aangetoond in zijn offer.
Westerse Verlichting gaat over het beëindigen van wraak –
alleen is dit voornamelijk
benoemd via de ratio,
via rechtspraak,
argumenteren enzovoort,
waardoor onbekend is
gebleven
wat in staat is om de essentie van wraak te doorstralen.
Jezus had deze essentie wel met zijn offer getoond,
maar de verwoording
daarvan is via de ratio
nooit in staat geweest om te raken;
de essentie bleef
impliciet.
Expliciet werd deze essentie altijd al verwoord
door Oosterse Verlichting.
Oosterse Verlichting
zegt, samen met Jezus:
‘Ik en de Vader zijn één’,
en neemt dit als uitgangspunt voor al het andere.
Deze essentie is dus het begin, en niet iets om naar te streven.
De herkenning
hiervan is het uitgangspunt –
dit noem ik Heilige
Volgorde.
Dzogchenleraar Nyoshul Khenpo benoemde het
tweede niveau, het relatieve,
wel eens als het ‘niveau van liefde’.
Zo krijg je meteen een inzicht in
hoe ‘diep’ het tweede
niveau eigenlijk is.
Jezus is voor mij het grote voorbeeld
van het belang van
het tweede niveau.
Voor het boek Non-dualisme heb ik een tijd overwogen
om Jezus al letterlijk zo te benoemen,
maar voelde dat het
de tijd er nog niet voor was.
Jezus is het grote voorbeeld,
ook voor Sint
Sebastiaan natuurlijk!
Jezus is offer, voorbeeld van offer,
voorbeeld van hoe
oprechtheid
ondanks alle dreiging
door kan gaan.
Jezus betekent het durven beëindigen
van alle wegduiken en
vervalsen.
[1] En natuurlijk was de naam ‘Jezus’ zo rond 1750 te zeer
verbonden met dat wat deze Westerse Verlichting misschien wel het meest in de
weg zat: de macht van de kerk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten